♣ Verhalen met video
1. Papa fume une pipe
2. Route?
3. Viva España
4. Bilbao ♣
5. Onbegrip
6. Spaanse steen
7. Coronabreuk
8. Na corona?
SP2
Route?
Thuisfrontjes die mij een beetje kennen, vragen het me al niet eens meer hoe ik naar mijn bestemming rijd. ‘Gewoon’, is altijd mijn standaardantwoord, ‘ik vertel Claire-mijn-Garminnetje dat ik naar Zarautz in Spanje wil, tik -als ze dat gevonden heeft- in haar schermpje op GA, start de motor enne… ik ga.’ Volhardende thuisfrontjes willen dan weten hoe ik precies rijd. Ik moet het antwoord schuldig blijven. Pas als ik on-the-move ben, merk ik welke route Claire voor me heeft uitgerekend.
Aan het eind van mijn eerste reisdag wil ik de thuisfrontjes tegemoet komen: in België liet ik de goedheiligman links liggen en in Frankrijk doorkruiste ik de stad van de liefde en passeerde ik achtereenvolgens een pot mosterd, een maagd uit de geschiedenis en een racecircuit. Na bij elkaar € 60 péage en 652 kilometer stopte ik op de Aire de Tours la longue vue om te eten en daar ook te overnachten. Lijkt me duidelijk genoeg. Je verwachtte van mij toch geen exacte routebeschrijving? Laat je hersens maar kraken!
8 maart 2020
Aire de Tours la longue vue
N 47 28.497 O 0 46.542
Dagteller 652 km
Tripteller 652 km
9 maart 2020
Orio
N 43 16.970 W 2 07.649
Dagteller 623 km
Tripteller 1275 km
SP3
Viva España
Rustig, zeer rustig reisdagje nadat ik de afgelopen twee dagen bijna 1300 kilometer heb weggetrapt. Nog voor de lunch negeer ik in Motrico het bord verboden voor campers (zal wel niet in het voorjaar gelden, denk ik voor het gemak dan maar) en parkeer m’n bussie aan de haven. Ik maak een kop koffie, steek een dikke sigaar op en geniet. Van het Spaanse zonnetje, dat door mijn geopende deur lekker naar binnen schijnt. Van het uitzicht op de zacht dobberende vissersbootjes en sloepen in de havenkom. Van de passerende wandelaars, die mij vriendelijk gedag zeggen. Viva España!
En mijn dag was al zo ontspannen begonnen met een ontbijtje op een terrasje in het centrum van Zarautz. Nippend van mijn café con leche en de zumo de naranja genoot ik van de vroege voorbijgangers: moeders met een kindje achterop de fiets, keurig gekapte dametjes, een oude, sloffende heer met op zijn hoofd zo’n typische Baskische txapela, de winkelier met zijn kistjes fruit. Als ik mijn pintxos op heb, koop ik in een telefoonwinkel een Spaanse simcard en vertrek, om niet viel later dus in Motrico ‘af te meren’.
Wat een heerlijk stadje. Ik slenter door de nauwe straatjes, ik beklim trappetjes of pak de elevador om in een hoger gelegen gedeelte te komen. Ik eet er een hapje en strijk daarna neer op een terrasje voor een kop koffie. Voor me een binnenplein met rondom bankjes. Op die bankjes gezinnetjes met kinderen. Ze voetballen. Ze spelen. Ze kruipen tegen moeder aan. Zo lief allemaal. En zo vredig.
Mijn eerste dag in Spanje en al helemaal in een andere wereld. Weg zijn de verontrustende verhalen over het Coronavirus. Weg zijn de wereldproblemen. Weg zijn de thuisbeslommeringen. Geen agenda. Geen afspraken. Geen verplichtingen. Geen krant. Geen televisie. Wel radio, maar dat mitrailleur-Spaans versta ik niet. Een lummeldag dus. Niks gedaan. Wel genoten. Misschien ben ik wel een ouwe, romantische kop-in-het-zand-struisvogel. Maar eh… Viva España!, dat dan weer wel.
10 maart 2020
Puerte de Motrico
N 43 18.426 W 2 22.941
Dagteller 38 km
Tripteller 1313 km
11 & 12 maart 2020
Bilbao
Autocaravaning Kobetamendi
N 43 15.533 W 2 57.760
Dagteller 78 km
Tripteller 1391 km
Vanaf mijn overnachtingsplek valt de nacht over de stad
En ik had het nog wel zo goed voorbereid, mijn bezoek aan Bilbao. Gewapend met een op internet gevonden stadswandeling, stapte ik vanmorgen bus 58 in, maar eenmaal aangekomen in de oude stad kwam er niets van. Geen Funicular de la Salve, geen Bizkaia Plaza, Akzuna Zentrona of welke andere bezienswaardigheid ook. De stadswandeling bleef onderin mijn tas zitten. In de eerste de beste kledingwinkel kocht ik een Baskische alpinopet, dronk op een terrasje een kop koffie en liep daarna dwars door het oude centrum langs de rivier naar… het Guggenheim Museum. En ik had me nog zo voorgenomen mijn stadsbezoek deze keer*) niet te beperken tot alleen dit museum, maar dit fantastische architectonische hoogstandje en bolwerk van moderne kunst werkte op mij als een magneet. In de bistro van het museum neem ik eerst de tijd voor een uitgebreide tapaslunch, slenter daarna bewonderend over de drie verdiepingen langs de kunstwerken en loop vervolgens de paar kilometer terug naar bus 58. Terug in mijn eigen bussie gooi ik de stadswandeling en plattegrond in de vuilnisbak…
*) (her)lees: camperreis Spanje 2010
BEWEGENDE BEELDEN
‘Drie jaar geleden’, begint Kashif zijn verhaal, ‘drie jaar geleden ben ik vanuit Pakistan naar Spanje gekomen en hier een restaurantje begonnen.’ Hij had de door mij bestelde maaltijd op tafel gezet, een stoel bijgetrokken en was een gesprek met me begonnen. Met een half oog op de televisie aan de muur, waar een Pakistaanse zender een cricketwedstrijd versloeg, vroeg hij belangstellend waar ik vandaan kom.
‘Holland’
‘Ach, Holland. Dat was toch vroeger een kolonie van Engeland?’
‘Een kolonie van Engeland? Hoe kom je daar nou bij?’
‘Omdat jullie Hollanders allemaal Engels spreken. Dus ik dacht…’
‘Nee hoor, Kashif, je vergist je. Holland was nooit een kolonie van Engeland. We zijn wel een deel geweest van het Spaanse koninkrijk.’
‘En nu niet meer?’
‘Nee, we hebben ons vrijgevochten.’
‘Gevochten? Oorlog? Lang geduurd?’
‘Dat kun je wel zeggen: die strijd heeft tachtig jaar geduurd.’
‘Tachtig jaar? En toen? Engeland jullie baas?’
‘Nee, Kashif, Engeland was nooit onze baas.’
‘Maar je spreekt zo goed Engels, dus…’
Ik geef het op. Tegen zoveel hardnekkig onbegrip ben ik niet opgewassen. Ik betaal mijn maaltijd, groet hem vriendelijk en verlaat het restaurant. Bij de deur doet-ie nog een laatste poging: ‘Dus eh… geen kolonie?’
Dag Kashif!
Van een thuisfront heb ik te horen gekregen, dat het coronavirus ook in Spanje flink om zich heen grijpt. In heel Baskenland en verder zuidelijk tot Madrid zijn er talloze slachtoffers. Of de musea in Bilbao nog wel open zijn, vraagt het thuisfront zich af. Voor ik de stad inga, besluit ik daar hier op de Autocaravaning naar te informeren.
Ik stap het kantoortje bij de slagboom binnen. De vriendelijke, chocoladebruin getinte receptionist begroet me vanachter zijn bureautje.
‘Ik heb begrepen, dat het coronavirus ook hier in deze streek heerst’, begin ik, ‘zijn de musea nog wel open?’
Hij kijkt me niet-begrijpend aan: ‘Het wat?’
‘Het coronavirus.’
‘Ik begrijp u niet.’
‘De griep. Corona. Wereldwijd slachtoffers. China? Italië?’
‘Ik weet niet waar u het over heeft.’
Ik haal mijn schouders op. Onder welke steen heeft deze man de afgelopen weken gelegen?
Als ik aan het eind van de middag terugkeer van mijn stadsbezoek aan Bilbao zit er een andere man in het kantoortje. Ik vraag hem of het restaurant even verderop vandaag geopend is. ‘Het restaurant is dicht, sir, vanwege het coronavirus’, is zijn pertinente antwoord en hij vervolgt: ‘Ook alle scholen in Bilbao zijn vanaf vandaag gesloten.’ Oeps! Dat is andere koek!
In m’n bussie zet ik onmiddellijk mijn laptop aan om op de hoogte te komen van de actuele situatie. Ik kom er al snel achter dat de streek rond Bilbao en Madrid aangemerkt worden als risicogebied. Voor Madrid wordt aangeraden daar niet heen te reizen, voor Bilbao geldt dat (nog?) niet. Maar de streek rond Bilbao is op de kaart wel geel gekleurd, zijnde een risicogebied. Ik sluit mijn laptop af, maak nog een kop koffie en ga naar bed. Het duurt langer dan normaal voor ik onrustig in slaap val…
Veel te vroeg wakker begin ik onder mijn warme dekbedje meteen te malen: met hoeveel mensen heb ik gisteren in Bilbao contact gehad? Heb ik niet twee keer in een redelijk volle stadsbus gezeten? En koffie gedronken op dat terrasje? En was het ook niet opvallend rustig in het Guggenheim Museum? En die waarschuwingspapiertjes in het toilet van het museum? Die hangen ze toch niet voor niks op? Het Ministerie van Buitenlandse Zaken waarschuwt toch ook niet voor niks voor een coronahaard rond Bilbao?
Ik draai me nog eens om. Hoop dat ik -tegen beter weten in- nog even in slaap val. Maar eh… dat gekuch van zo-even: was dat wel mijn ‘normale’ ochtend-rokershoestje? Enne… voel ik nu echt een beginnende keelpijn? Onzin natuurlijk. Niets aan de hand. Typisch iets voor mij om meteen te denken, dat ik coronaverschijnselen heb. Doemdenken. Maar toch. Helemaal gerust ben ik er niet op.
Ik sta op. Maak een kop koffie en neem mijn medicijnen in. De onrust blijft. Het zal me gebeuren, dat ik hier corona heb opgelopen. Zit ik hier met m’n bussie in Spanje. De incubatietijd ligt tussen de vijf en veertien dagen en ik behoor tot de risicogroep. Kan ik dan niet beter mijn reis afbreken en terug naar huis gaan? Als ik eventueel in quarantaine moet, doe ik dat liever thuis. Nippend van mijn koffie neem ik een besluit: ik maak rechtsomkeert en begin aan de reis terug naar Nederland. Overdreven? Verkeerde angst? Wellicht, maar ik neem het zekere voor het onzekere. Waarschijnlijk moet ik later lachen om dit besluit. ‘Weet je nog?’, zal ik dan zeggen, ‘weet je nog dat ik in 2020 door Spanje reisde en toen na een krappe week bij Bilbao mijn reis heb afgebroken? Vanwege corona, ja. Bleek er niets aan de hand te zijn…’
13 maart 2020
Goudswaard
N 51 47.599 W 4 17.037
Dagteller 1361 km
Tripteller 2652 km
