2009 Camper Frankrijk en Italië

Wereldreiziger?

Heb ik toch al aardig wat afgereisd.
Heb ik in het verleden toch al heel wat keren op tolwegen gereden.
Kom ik bij de eerste-de-beste péage in Frankrijk, stop ik mijn creditcard in die gleuf. Gebeurt er niks. Probeer ik mijn creditcard er weer uit te peuteren, zit dat ding diep in de gleuf en muurvast. Beginnen ze achter me in de rij ongeduldig te toeteren. Kijk ik nog eens goed, zie ik dat ik (uiteraard!) een ticket had moeten pakken.
Druk ik op de grote, groene knop, krijg ik inderdaad een kaartje en gaat de slagboom open. Rijd ik dus maar door, mijn creditcard in het apparaat achterlatend. Parkeer ik zo snel mogelijk na de tolpoortjes aan de kant van de weg.
Loop ik terug naar dat tolpoortje en probeer ik tevergeefs mijn creditcard uit de gleuf te peuteren. Komt er na een hele rij Fransen een auto met een Nederlands kenteken bij het poortje.
Zegt de man in onvervalst Gronings: ‘Heb je problem’n, jong?’
Leg ik hem uit wat voor stomme streek ik heb uitgehaald.
Pakt-ie zo’n uitschuifbaar hobbymes, stapt-ie uit en wrikt mijn creditcard uit het apparaat.
Bedank ik hem hartelijk, zegt-ie: ‘Ach, kan iedereen overkom’n. Goeie reis verder!’
Rijd ik -opgelucht- verder, bedenk ik me hoe dom ik gehandeld heb. Natuurlijk moet je achteraf betalen. Ze kunnen immers niet ruiken wanneer je de péage weer verlaat? Beschouw ik het maar als een leermomentje. Overkomt me geen tweede keer…

Ben ik ruim een week later in Italië.
Sta ik weer voor de slagboom van zo’n tolpoortje bij de autostrada.
Zoek ik het hele apparaat af waar mijn ticket tevoorschijn komt.
Beginnen ze achter me weer te toeteren.
Zie ik, dat ik daar nu juist wél van tevoren moet betalen.
En dan denken ze thuis, dat het alleen maar genieten is tijdens een vakantie. Afzien is het! Maar weten ze veel (hoe naïef ik ben…).

Rek- en strekoefeningen

Over tolpoortjes gesproken.
Op de automaten zitten vier gleuven waar je een ticket uit kunt trekken. Twee onderaan voor de passagiersauto’s, twee bovenaan voor de vrachtwagens. Met m’n 2.65 m hoge bussie word ik door het elektronisch oog steevast ‘gezien’ als vrachtwagen. Het gevolg is, dat mijn ticket uit één van die bovenste gleuven komt. Als ik mijn gordel losmaak en ga staan, kan ik door het portierraam net hoog genoeg reiken om dat biljetje te pakken. Ach, het houdt je lenig.

Ontmoeting #1

‘Pardon? Wat zegt u? Ik ben namelijk aan één kant doof, weet u, en aan de andere kant hoor ik betrekkelijk weinig.’

Pic du Midi

Uit de reisfolder:

Op de Pic du Midi de Bigorre in de Hautes-Pyrénées, is sinds 1880 een observatorium gevestigd waar het heelal wordt bestudeerd. In het onderzoekscentrum bevindt zich een interactief museum over astronomie. Hier kan men alles te weten komen over de sterren en de planeten, maar ook over de geschiedenis van de Pic du Midi.
De top is met twee kabelbanen bereikbaar.
Vanaf het op 1800 meter gelegen La Mongie gaat men naar Le Taoulet, op 2342 meter, en vervolgens naar de Pic du Midi, op 2877 meter. Vanaf de top heeft men aan alle kanten een uniek uitzicht over de keten van de Pyreneeën.

Helemaal gerust ben ik niet op dit uitstapje.
Dat komt door broer, die ik sprak na de aankoop van m’n bussie.
‘En je hebt een automatische versnellingsbak?’, had-ie gereageerd, ‘nou veel plezier dan maar in de bergen…’
Ik had mijn schouders opgehaald over deze opmerking, maar nu puntje bij paaltje komt en het bussie voor zijn eerste echte bergkrachtproef staat, moet ik weer aan die uitspraak denken.
Samen met schoonzoon stippel ik een route uit en bij Google Earth (wat begin je zonder laptop en internet op een camping?) bekijken we de berg en de ernaartoe leidende weg. Daar zitten behoorlijk wat kronkels in, dat gaat op sommige plaatsen flink steil omhoog en de haarspeldbochten zijn niet te tellen. Arm bussie. Het zal me benieuwen.

Maar wat gedraagt dat stoere campertje zich kranig in de Pyreneeën!
En wat brengt hij ons keurig en zonder mankeren naar de top!
Broer kan gerust zijn: dat bussie-van-me kan letterlijk bergen verzetten. Met een automaat!

Ontmoeting #2

‘Kijk, dit zijn sigaartjes met vanillesmaak en deze met kersen. Ik rook ze niet omdat ik er zelf zo gek op ben, maar de meeste vrouwtjes in een gezelschap vinden dit lekkerder ruiken, hè?’

In de boot

‘Hoe laat is het?’
We hebben ’s morgens de folder uitgebreid bekeken.
Er zijn twee mogelijkheden om te kanoën. Je kunt begeleid met een groep mee en een tocht van een halve dag maken over de rivier. Vanaf het eindpunt word je dan weer terug gebracht naar de ‘basis’.
Je kunt ook voor een uur (of langer) een kano huren en zelf op de rivier varen. Jammer genoeg (…) is de halve dagtocht al vertrokken, zodat we besluiten met z’n allen voor een uurtje in zo’n wankel bootje te stappen.

‘Hoe laat is het?’
Het is warm. Het is meer dan warm. De verplichte zwemvesten plakken aan je lijf. Er staat geen zuchtje wind. Van enige verkoeling is geen sprake of het moet van het water zijn dat we met onze ongeoefende roeibewegingen in de boot hozen.
En wat zit dat eigenlijk ongemakkelijk op zo’n stukje gemodelleerd plastic dat een zitplaats moet voorstellen. Spierpijn krijg je ervan. En de armbewegingen worden ook steeds trager. Is het uur al om?

‘Hoe laat is het?’
Wat zijn we blij als er een half uur voorbij is. Nee, die mooie watervalletjes bij de bocht in de rivier gaan we niet meer halen. Als we op tijd terug willen zijn, moeten we hier even uitrusten en dan beslist keren.

‘Hoe laat is het?’
Precies tijd om die kano’s de kant weer op te trekken. Precies tijd om droge kleren aan te trekken (lang leve het bussie dat dienst doet als kleedhokje). Precies tijd om vast te stellen, dat het allemaal reuze leuk is geweest, maar dat een uurtje genoeg, meer dan genoeg is.
Volgende keer die halve dagtocht? Dacht het niet.

Lourdes

Ach, hadden we toen geweten wat we later allemaal nog zouden meemaken met dat bussie!
Hadden we bij het bezoek aan Lourdes die camper pal voor de grot van Bernadette Soubirous geparkeerd.
Hadden we daar de allergrootste kaars gekocht en aangestoken.
Hadden we met z’n allen een kruisje geslagen en gebeden om een nieuwe motor.

Plasproblemen

Dochter Saskia voelt er weinig voor zoon Jurgen van zes ’s nachts alleen over de donkere camping naar het toiletgebouw te laten gaan. En om nou zelf met hem over dat onverlichte pad te lopen… Dus zet ze ’s avonds bij de uitgang van de tent een emmer-voor-de-nacht neer.

Als Jurgen ’s nachts wakker wordt en zich bij het bed van zijn moeder meldt met de mededeling dat hij naar de wc moet, herinnert dochter Saskia haar zoon aan die emmer.
Jurgen stommelt slaapdronken wat bij de uitgang van de tent, maar kan de emmer niet vinden. Vanuit haar bed geeft dochter Saskia hem aanwijzingen en hoort tot haar geruststelling, dat zoonlief een ferme plas doet.

Geleerd van de ervaringen van de vorige nacht wijst dochter Saskia haar zoon de volgende avond bij het naar bed gaan ‘voor de zekerheid’ nog even op de noodplas-emmer.
‘Dus als je nou vannacht moet plassen, dan mag je dat in de tent op de emmer doen. En mama leegt die dan morgenochtend wel op de wc. En je weet nu waar die emmer staat, hè?’
Of Jurgen dat weet! Nee, dat hoeft zijn moeder hem nu niet meer uit te leggen. Hij loopt naar de uitgang van de tent en wijst op de jerrycan met drinkwater die naast de plasemmer staat.
‘Heb je daar vannacht in geplast?’, vraagt dochter Saskia ongelovig, ‘niet in die emmer ernaast? Jurgen is heel beslist en wijst nogmaals op de drinkwaterjerrycan. Dochter Saskia maakt in gedachten een opsomming waar ze die dag dat drinkwater voor heeft gebruikt: kopje thee, kleine afwasjes, nog een kopje thee, groenten in gewassen, tanden gepoetst, eten in gekookt…

Tunnelplezier

Ik kan vanaf mijn bestuurdersplaats zonder mijn gordel los te maken precies bij de koelkast om een flesje koud water te pakken…
Ik kan met de ramen wagenwijd open lekker onderuitgezakt m’n blote voeten naar buiten steken…
Ik kan een verse pijp stoppen en naar een radiostation zoeken met file-informatie…
Ik kan op m’n gemak de buur-filisten bekijken…
Ik kan uitgebreid de wegenkaart bestuderen…
Ik kan een vers kopje koffie maken…
Ik kan een schoon shirt uit de kast pakken…
Eigenlijk is zo’n kampeerbus een ideaal vervoermiddel als je twee uur in de rij staat om de Tunnel de Fréjus in te mogen…

Ik sta regelmatig zo lang stil, dat ik de motor uitzet.
Vervelend dan wel, dat ik op zo’n zeshonderd meter voor de tunnelingang na het starten ineens dat lampje op mijn dashboard weer zie oplichten. Datzelfde lampje dat ging branden op de dag dat ik m’n bussie had opgehaald bij Buscamper in Culemborg en vlak bij mijn huis getankt had. Ik was nog geen uur eigenaar van mijn camper en zat toen al in het instructieboekje te bladeren:

Signalering temperatuur of storing automatische versnellingsbak
Indien deze signalering tijdens het rijden knippert of permanent brandt dan duidt dat op een storing of te hoge temperatuur van de automatische versnellingsbak. Stop in zo’n geval en laat de motor stationair draaien (schakelhendel in de stand N of P) tot het lampje dooft. Raadpleeg zo snel mogelijk een CITROËN-dealer.

En mooi dat dat lampje toen niet wilde doven.
Uiteindelijk had ik de motor maar uitgezet, een minuutje gewacht en opnieuw gestart. Het lampje bleef uit en ik kon naar huis rijden, waar ik onmiddellijk Buscamper belde om het probleem voor te leggen. ‘Tsja, Frits, dat weet ik zo even niet’, zei Buscamper-Theo, ‘maar weet je wat? Ik neem meteen contact op met de Citroëngarage en ik bel je zo snel mogelijk terug.’

—

‘Frits, met Theo van Buscamper. Ik heb even gebeld met Citroën. Zij begrepen het ook niet. Als het lampje uit blijft, is alles weer in orde, zeggen ze daar. Laat mijnheer het de komende tijd goed in de gaten houden. Ga je binnenkort nog ver weg met je camper?’
‘Nou, ik ben van plan over een week voor een maand te vertrekken naar Zuid-Frankrijk en Italië. Daar denk ik toch wel een vierduizend kilometer mee weg te trappen. Dus je begrijpt…’
‘Hou’ het in de gaten Frits. Goeie reis en als er wat is: bellen!’

Bellen, jawel.
Als je in de dubbele file staat voor de Tunnel de Fréjus.
Als je na twee uur wachten eindelijk de tolpoortjes in zicht krijgt.
Ik ben al blij, dat ik u na diverse vruchteloze pogingen die motor weer aan de praat krijg en kan oprijden. Dertien kilometer lang is die tunnel. Als dat lampje nou maar niet weer gaat branden…

Kort door de Italiaanse bocht #1

Overpeinzing in de trein van Varese naar Milaan.
Dat heeft die Berlusconi dan toch maar mooi voor elkaar. Net als bij zijn illustere voorganger en voorbeeld (?) Mussolini rijden de treinen in dit land nog altijd perfect op tijd…

Kort door de Italiaanse bocht #1

Milaan, wat een schitterende stad!
En wat heeft nu de meeste indruk gemaakt?
Niet de Duomo Santa Maria Nascente.
Niet het Santa Maria delle Grazie met het wereldberoemde Laatste Avondmaal van Leonardo da Vinci.
Niet de beroemde Scala met het naastgelegen Teatro alla Scala.
Niet het museum Pinacoteca di Brera.
En ook niet de fameuze winkelpassage.

Allemaal bezocht en allemaal bekeken. Maar niet het meest indrukwekkend. Nee, hier is de absolute toeristische tip voor jeugdsentiment-zoekende 60-plussers!

– Ga op het Domplein voor de Duomo staan met je gezicht naar de hoofdingang.
– Draai een kwartslag naar links.
– Loop in de richting van de winkelpassage.
– Stap op de linkerhoek van de ingang van de passage op de ijswinkel af.
– Laat je niet verleiden tot de andere twintig ijssmaken.
– Wijs gedecideerd op de knalroze smaak bubblegum.
– Proef en je bent terug in de tijd: ijs met de enige echte onvervalste smaak van bazooka-kauwgom!

Ontmoeting #3

‘Ik zei al tegen mijn vrouw: welke idioot gaat er nou met een camper in een hotel zitten…’

Soms zit het mee… #1

Vanmorgen wordt vriendin wakker met een opgezette, pijnlijke keel. Nu heeft ze al een paar dagen last, slikt ook de nodige medicijnen en pijnstillers, maar zonder resultaat. Daar moet een dokter maar eens naar kijken. Bij de receptie van het hotel vragen we het adres van een Engelssprekende arts. Een plaatselijke arts die ook nog Engels spreekt blijkt onmogelijk (…) en bovendien kan het nog wel een uurtje duren voor men een dokter te pakken kan krijgen. Toegegeven: het is nog maar kwart voor acht, maar als je vergaat van de pijn wil je daar zo snel mogelijk van af. Gelukkig verblijft op dit moment de Australische Olympische roeiploeg in ons hotel, compleet met medische staf en binnen de kortste keren regelt de receptie dat hun dokter even naar de keel van vriendin komt kijken. Zijn conclusie is snel getrokken: ontstoken speekselklieren. Zijn advies is nog sneller gegeven: onmiddellijk naar een ziekenhuis. We krijgen van hem de naam en het adres van het ziekenhuis in Varese (prima hospitaal, heb ik goede ervaringen mee) en tegen tienen parkeer ik het bussie op de invalidenparkeerplaats van het Ospedale di Circolo (nood breekt wet, nietwaar?).

We melden ons bij de receptie van de pronto soccorso.
Nee, de dame spreekt geen Engels, geen Frans en maar een paar woordjes Duits. Met veel pijn, moeite en handen- en voetenwerk krijgen we uitgelegd wat het probleem is. Met nog meer pijn en moeite worden de noodzakelijke gegevens van vriendin overgenomen van haar identiteitskaart.
Of we maar plaats willen nemen in de wachtruimte: als vriendin aan de beurt is, zal haar naam worden afgeroepen. We doden een uurtje (…) de tijd met het bekijken van de andere wachtenden, kijken belangstellend toe hoe een vervaarlijk uitziende bewakingsbeambte, compleet met pistool in holster, verveeld om zich heen kijkt tot we vanaf de receptie horen roepen dat signorina Catharina aan de beurt is.

Signorina Catharina?
Later -uren later- als de gegevens van vriendin voor de vijfde keer moeten worden vermeld bij het vijfde loket (waar voor de vijfde keer alleen maar Italiaans wordt gesproken) komen we erachter, dat men die vier voorafgaande keren de voor- en achternaam van vriendin heeft verwisseld, het adres verkeerd heeft overgenomen en voor het gemak maar heeft aangetekend dat vriendin de Duitse nationaliteit heeft. Op dit moment kunnen we ons er niet druk om maken. Belangrijker is dat we aan de beurt zijn. Eindelijk!

Het pistool-met-holster houdt de deur keurig voor ons open en we belanden… in een lange gang met rijen stoelen waarop de nodige patiënten lijdzaam op hun beurt zitten te wachten. Onze vreugde over het aan de beurt zijn wordt danig getemperd door die rij wachtenden, maar al na een drie kwartier worden we binnengeroepen bij scala-1, waar we (hoera!) een Engelstalige dokter treffen. Vriendin wordt onderzocht, krijgt een spuitje tegen de pijn en de mededeling dat een specialist geconsulteerd moet worden. Of we maar weer plaats willen nemen in de gang. De signorita wordt wel weer geroepen…

Nee, beide specialisten spreken geen Engels, wel een beetje Frans. Knap lastig om dan uit te leggen wat je precies mankeert en voelt, maar met veel gehaspel over en weer komen de dames-specialisten tot de conclusie, dat er bij vriendin sprake is van ontstoken speekselklieren en een kaakontsteking (hebben we dat veel en veel eerder die morgen al niet van de Australische sportarts gehoord?). Er moet bloed worden afgenomen, vriendin krijgt de nodige medicaties voorgeschreven en voor de zekerheid moet er ook nog een echografie worden gemaakt. Of we maar weer even plaats willen nemen in de gang…

Na een krap uurtje wachten mag vriendin weer terug naar de Engelstalige dokter. Ze krijgt een drain en (dat is schrikken) de mededeling, dat het verstandig is in het ziekenhuis te blijven ter observatie en ter controle of de kwaal niet verergert. In afwachting van het maken van de foto’s worden we verzocht maar weer even in de gang plaats te nemen…

Terwijl we weer tussen de andere wachtenden zitten, meldt zich een broeder bij vriendin met de nodige spuiten die hij (zonder handschoenen) bij haar inbrengt. We kijken er niet eens meer van op. Overal om ons heen worden patiënten op die manier geholpen. Het zal allemaal wel zo horen hier in Varese. Even later beduidt een rap Italiaans sprekende verpleegster haar te volgen voor het maken van een foto.

Een aardige jonge dokter verwelkomt ons in zijn ‘donkere kamer’ met de toch niet helemaal geruststellende woorden: ‘Zo, en wat is het probleem?’ Nadat we hem hebben duidelijk gemaakt, dat we dat van hem verwachten te horen, mag vriendin op een tafel gaan liggen, wordt de kamer verduisterd en beginnen er allerlei apparaten te zoemen.

Het is inmiddels half drie geworden als de broeder-van-de-spuiten weer ten tonele komt. Hij vraagt vriendin plaats te nemen op een brancard, sluit een zak en een potje aan op de drain en rijdt haar dan (ach mijnheer, kunt u aan het hoofdeinde even meesturen per favore?) bij de wachtende patiënten vandaan. Op weg naar een kamer? Welnee. Vriendin wordt drie straatjes verder tussen tientallen andere brancards op de gang geparkeerd. Als de broeder zonder verder een woord te zeggen weer wil verdwijnen, kunnen we toch niet nalaten te vragen wat nu precies de bedoeling is. ‘Even hier wachten’, is het enige dat we in gebrekkig Engels te horen krijgen.

Vol verbazing kijken we rond. Overal staan brancards. Overal liggen patiënten. En bij alle brancards zijn zorgzame familieleden aanwezig. Ze halen drinken. Ze halen eten. Ze houden de zakken medicijnen in de gaten en schieten een voorbijkomende broeder aan als de zak bijna leeg is. Ze laten de patiënt in een potje plassen en brengen dat weg. Zijn we in Italië of is dit Timboektoe?

Als ik m’n bussie instap, slaat de hitte me tegemoet. Het heeft de hele dag in de dik dertig graden brandende zon gestaan (nooit geweten dat tandpasta vloeibaar kan worden…).
Zo snel mogelijk starten dus, rijden en de airco aan. Vergeet het maar! De motor van m’n bussie is met geen mogelijkheid aan de praat te krijgen. En dan kan ik wel met veel bravoure die motorkap open zetten (wat een hitte komt daar trouwens onder vandaan!), maar meer dan een blik op die techniek werpen, zit er bij mij niet in. Talloze voorbijgangers (het is bezoekuur) kijken bij het passeren van m’n bussie meewarig naar die langharige, dikbuikige, zwetende Hollander die daar met een ongelukkig gezicht bij de geopende motorkap staat. Ik probeer verschillende, technisch ogende voorbijgangers aan te klampen, maar ze spreken stuk voor stuk solomento Italiano. Tot r een automobilist stopt, die me beduidt een momento te wachten en druk begint te telefoneren. Even later verschijnt zijn Engelssprekende zus ten tonele. Met haar als tolk komen we eruit.

Tenminste: de man is zo aardig (mag ik even uw toestel, want mijn tegoed is bijna op) om de Italiaanse wegenwacht te bellen. Met een half uurtje zullen ze ter plekke zijn. Waarom verbaast het me niet, dat dit half uurtje een vol uur wordt?
En al die tijd blijven broer en zus bij mij en m’n bussie.
En al die tijd kijken we gedrieën reikhalzend uit naar de wegenwacht.
En als die uiteindelijk verschijnt, is het probleem in drie tellen opgelost.

‘Kijk’, zegt de monteur (in het Italiaans uiteraard), ‘je hebt twee brandstofpompen. De een zit hier, (hij wijst ergens achterin de motorruimte. Ik zie niks, maar knik begrijpend) en die andere (de monteur trekt me mee naar het portier en slaat op de bestuurdersplaats de mat omhoog) die andere zit hier.’ Onder de mat zie ik een soort deksel. ‘Die ene pomp is hoge druk’, gaat de monteur verder, ‘en de andere lage druk. En wat je nou doet, is het volgende.’ Hij geeft met zijn vuist drie harde klappen op de deksel bij de bestuurdersplek, gaat achter het stuur zitten en… start probleemloos de motor. ‘Zo doe je dat! Niet meer vergeten!’
Daarna wurmt-ie zich uit m’n bussie, loopt naar zijn eigen auto en schrijft een factuur uit. De behulpzame Italiaan die alles met belangstelling is blijven volgen, loopt met hem mee, ziet wat hij opschrijft en begint te protesteren. De monteur haalt zijn schouders op, mompelt iets over een tariffa en overhandigt me een rekening van € 197,–
Omdat ik dat geld niet contant in m’n portemonnee heb, vraag ik de monteur een ogenblik te wachten. Ik ga het ziekenhuis weer in, ‘pin’ bij vriendin tweehonderd euro en geef die aan de monteur. Als hij in zijn zak naar het wisselgeld begint te zoeken, geef ik hem ‘grootmoedig’ drie euro fooi: voor elke klap een euro…

Ach. Je hebt van die dagen.
Soms zit het mee. Soms zit het tegen.

Zuigen

De bezoektijden van het Ospedale di Circolo in Varese zijn van 12:30 tot 13:30 en van 17:30 tot 18:30. Ik ben om 12:25 boven op de afdeling waar vriendin ligt. Er hangt een briefje aan de deur. Ondanks mijn meer dan gebrekkige Italiaans begrijp ik wel, dat je moet wachten tot de deur open gaat. Die deur staat echter wagenwijd open. Voor de zekerheid (weet ik veel in dit ziekenhuis) loop ik naar de balie.
Een medewerker staat iemand te woord en ik wacht op anderhalve meter afstand netjes tot ik aan de beurt ben. Als de vrouw aan de balie is geholpen en wegloopt, doe ik een stap naar voren. De baliemedewerker kijkt me aan, schuift zijn stoel achteruit en loopt weg. Ik loop achter de man aan en houd hem aan het einde van de gang staande.

‘Neem me niet kwalijk, maar u zag mij toch bij de balie staan? Vindt u het zelf ook niet een tikkeltje onbeleefd om dan weg te lopen?’
‘Ik kon niet weten dat u mij nodig had, mijnheer.’
‘Dan weet u dat nu. Hoe streng zijn de regels wat betreft het patiëntenbezoek? Ik weet dat het om half een begint, het is nu drie minuten voor half een, mag ik al naar binnen?’ (wat een pesterige zuiger ben ik toch eigenlijk!)
Als antwoord pakt de medewerker een slordig gekopieerd velletje papier waarop de bezoektijden staan.
‘Ja, beste man, dat heb ik gisteren al gekregen. Die tijden zijn me bekend. Ik wil alleen maar weten of ik door mag lopen.’
‘Bij wie moet u zijn?’
‘Waarom wilt u dat weten? Is dat van belang voor het beantwoorden van mijn simpele vraag?’
‘Dat moet ik nu eenmaal weten.’
‘Lijkt me van niet. Ik herhaal dus mijn vraag: mag ik doorlopen?’
‘Nee, want de bezoektijd begint pas om half een.’
Ik kijk op m’n horloge. ‘Juist ja. Het is nu één minuut voor half een. Ik moet dus vier meter teruglopen naar de deur, daar een minuut wachten en dan mag ik naar binnen?’
‘Ja mijnheer.’

Ik loop terug naar de deur, wacht een minuut en meld me exact om 12:30 bij de balie. De medewerker zit met z’n rug naar me toe iets onduidelijks op een computer te doen. Ik kuch, hij kijkt om en komt naar de balie.
‘Goedemiddag. Daar ben ik weer. Ik zou graag toestemming hebben om een bezoek te brengen aan mevrouw Van den Tempel die hier gisteren is binnengebracht en op kamer 20A ligt.’
‘Aan welke kant ligt mevrouw?’
‘Wat ik u zeg, daar in die vleugel op kamer 20A.’
Hij pakt een lijst.
‘Hoe is de naam?’
‘Van den Tempel. Kamer 20A (ik wijs op de lijst de naam van vriendin aan). Kijk, daar staat het.’
‘Van den Tempel. Klopt. Mevrouw is gisteren binnengekomen.’
‘Heel juist. Enne… krijg ik dan nu toestemming haar een uurtje te bezoeken?’
‘Si signor‘, zegt de baliemedewerker grootmoedig.

Als ik na een uur weer langs de balie kom, kan ik het niet nalaten (…) de medewerker nog even aan te spreken.
‘Goedemiddag, beste man. Ik heb zojuist een uur een bezoek gebracht aan mevrouw Van den Tempel op kamer 20A. Ik vertrek nu weer. Moet ik dat bij u melden of mag ik zonder uw toestemming weg?’
Mijn Engels gaat hem waarschijnlijk te rap. Hij wendt zich tot een vrouwelijke collega. Gelukkig, zij begrijpt me wel. Ze pakt een kopietje met de bezoektijden en geeft dat aan me. Ik geef het op, pak het briefje aan en loop in de richting van de lift.
Fluitend. Dat dan weer wel.

Kort door de Italiaanse bocht #2

Italiaans straatbeeld: of een Italiaan rookt, of hij kauwt kauwgom…

Koffiestop

Wat is het genieten met die camper in Italië!
Op zo’n tochtje langs het Comomeer bijvoorbeeld. Rijden over slingerende bergweggetjes. Af en toe de kant in om tegenliggers te laten passeren als de weg te smal is. Even stoppen voor een kop koffie onderweg in een van de vele dorpjes waar we doorheen rijden. Een dorpje waarvan ik nu de naam al niet meer weet.
Neerploffen op een ongemakkelijke stoel aan een wiebelend tafeltje. Een handen- en voetenpraatje maken met de plaatselijke bevolking. Dat is het ware vakantiegevoel. En gek hoor: thuis zou ik er niet aan denken zo aan de straat te gaan zitten.

Sporthotel

Hotel Continental in Biandronno blijkt een uitvalsbasis te zijn voor professionele sporters. De Australische Olympische roeiploeg is er momenteel op trainingskamp. Lig je bij het zwembad, komen die mannen na hun training op het meer van Varese nog even een ontspannen duik nemen. Vriendin en andere Hollandse vrouwen volgen met meer dan normale belangstelling de verrichtingen van die six-pack-sportlijven. Slecht voor mijn dikbuikige, overgewicht-ego…

Ook de Italiaanse Olympische roeiploeg is in het hotel aanwezig. Het team van de Paralympics om precies te zijn. Ik weet wel, dat het een doodnormale zaak is, maar de eerste keer kijk je toch wat vreemd op als je zo’n sporter op de rand van het zwembad ziet zitten, haar onderbeen ziet afschroeven om zich vervolgens in het water te laten glijden…

En ik ga me een keer in de fout!
Loop ik tijdens het avondeten naar het buffet, komen er op dat moment twee mannen de eetzaal binnen. Ze lopen achter elkaar en de achterste heeft zijn voorganger bij de schouders vast. In een opwelling roep ik ‘Gezellig! Polonaise!’, sluit spontaan aan en leg mijn handen bij de achterste van de twee op zijn schouders.
Heb ik een blinde Italiaanse roeier te pakken!
Ik schaam me dood en vervolg met een mille scusa mijn weg naar het buffet…

Leermomentje

Wat een schitterende rit, dwars door de bergen even buiten Varese naar de Santa Maria del Monte. Het is zondagmorgen en we zijn niet de enige bezoekers van dit piepkleine stadje en de kathedraal. Met moeite vind ik een plek om m’n bussie te parkeren.
Vriendin-en-ik drinken koffie op een hooggelegen terras met uitzicht over de bergen.
Vriendin-en-ik beklimmen puffend de heuvel naar het dorpje.
Vriendin-en-ik sluiten ons bezoek af met een heerlijke Italiaanse lunch.

Als ik de sleutel in het contactslot omdraai om m’n bussie te starten, gebeurt er niets. Vervelend, maar ik maak me geen zorgen. De monteur van de Italiaanse wegenwacht heeft me immers op het parkeerterrein van het ziekenhuis de starttruc-met-de-drie-klappen uitgelegd?
Ik sla de mat bij de bestuurderstoel om en geef de vereiste drie klappen op de deksel van de brandstofpomp. Niet helemaal gerust probeer ik weer te starten, maar zonder resultaat. Ik geef nog eens een paar ferme klappen, maar de motor wil niet aanslaan.
Zwetend haal ik de gereedschapskist van onder het bed vandaan en schroef de deksel van de pomp los. Onder de verwijderde deksel zit nog een tweede. Die durf ik met mijn onvoldoende (=geen) kennis van techniek niet los te schroeven. Ik monteer de bovenste deksel weer op zijn plaats en berg mijn gereedschap op. Verwoed sla ik daarna nog maar eens op de deksel. Na twaalf klappen slaat de motor eindelijk aan. Met een pijnlijke pols stuur ik m’n bussie bergafwaarts en rijd terug naar het hotel. Toch maar langs een dealer morgen…

Soms zit het mee… #2

‘Buscamper Nederland. Met Koos.’
‘Goedemorgen, Koos, met Frits Mahn maar weer eens een keer. Vanuit Italië ja. Die startproblemen en dat geintje met de versnellingsbak blijven maar aanhouden. En nu is daar weer iets nieuws bij gekomen: ik krijg zo af en toe ook een waarschuwingslampje van de elektronische startbeveiliging. Ik heb dat opgezocht in het instructieboekje (ja, ik had ook liever in een reisfolder gebladerd) en ik heb begrepen, dat de sleutel dan niet door het systeem wordt herkend of dat er een storing in de werking van het systeem is. Mij zegt het verder niets, maar het instructieboekje geeft aan, dat ik zo snel mogelijk een dealer moet raadplegen.’
‘Vervelend, Frits. Je kunt inderdaad het beste een Citroëngarage opzoeken. Vraag in die garage of ze computer willen uitlezen, de resultaten willen printen en het hele spul willen resetten. Succes ermee en hou’ me op de hoogte!’

‘Buon giorno. Ik heb wat problemen met mijn camper. Heeft u voor mij het adres van een Citroëngarage?’ De vriendelijke dame bij de hotelreceptie zoekt en vindt een adres van een garage die vandaag wel even tijd heeft. De garagehouder spreekt gelukkig Frans. Of dat een probleem is. Nee? Dan kan ik er vanmiddag om twee uur terecht.

Om vijf voor twee meld ik me bij de piepkleine garage van Buzzi Umberto in het tien kilometer van het hotel gelegen Gavirate. De kennis van de Franse taal beperkt zich bij Umberto tot een woordje of tien, maar in het half Italiaans, half Frans maakt hij me duidelijk, dat ik m’n bussie maar even naar binnen moet rijden, zodat hij hem aan de computer kan koppelen.

Ik kijk bedenkelijk naar de krappe deuropening en maak Umberto duidelijk, dat ik mijn twijfels heb of ik daar wel doorheen kan met mijn hoogte van twee meter vijfenzestig. Umberto is gedecideerd, maar pakt toch een duimstok als ik hem duidelijk maak, dat hij zelf mijn camper dan maar naar binnen moet rijden. Het hoogste punt van het poortje blijkt twee meter en zestig centimeter te zijn… Op aanwijzingen van vriendin en Umberto manoeuvreer ik met klamme handen m’n bussie precies in de deuropening. Centimeterwerk.

Ik val meteen door de technische mand als ik hulpvaardig de motorkap open maak, zodat de garagist mijn camper aan de computer kan hangen. Zit die aansluiting onder het dashboard. Weet ik veel.
Umberto sluit de computer aan op mijn systeem en gebaart me naar het beeldscherm in de garage te komen kijken. Welk busje ik precies heb, is zijn eerste vraag. Ik wissel een snelle blik met vriendin en wijs dan met een weids gebaar naar m’n camper in de deuropening. Daar staat-ie toch? Moet ik hem dat vertellen? Daar heeft hij toch voor doorgeleerd?
Umberto schudt zijn hoofd, klikt een paar keer met de muis en er verschijnen foto’s van vier modellen busjes op het beeldscherm. Of ik maar even wil aanwijzen welke van die vier ik heb. Als ik met een ie-wie-waai-weg-blik naar die foto’s sta te kijken, komt vriendin met het idee mijn kentekenbewijs aan Umberto te geven. Daar kan hij inderdaad mee uit de voeten en hij start het diagnoseprogramma.

Het gaat niet echt van een leien dakje.
Umberto staat lang en bedachtzaam naar de verschillende beeldschermen te staren, start een paar keer het programma weer helemaal opnieuw, haalt een dikke handleiding uit de kast, bladert daarin, kijkt nog eens naar het scherm, mompelt wat, zucht eens diep en komt uiteindelijk na zo’n half uurtje modderen tot de conclusie, dat het derde remlicht kapot is. Zegt de computer(…).
Mijn vertrouwen in de vakkennis van deze goedwillende man is inmiddels tot onder nul gedaald. Indachtig de instructies van Buscamper-Koos verzoek ik Umberto dringend het systeem te resetten. Als dat gedaan is, maken we nog een proefritje, stellen vast dat er geen vervelende lampjes meer branden en betalen Umberto twintig euro.

‘En heb je er nu vertrouwen in?’, vraagt vriendin als we terug rijden naar het hotel. Ik haal m’n schouders op. ‘We zien wel waar het schip strandt. Zullen we eerst maar ergens een terrasje opzoeken? Zo’n garagebezoek maakt dorstig…’

Laatste avondmaal

Waar voor anderen een bezoek aan het San Siro Stadion in Milaan een absolute must is, zo heb ik dat met het in levende lijve aanschouwen van Il Cenacolo (het Laatste Avondmaal) van Leonardo da Vinci. Het bevindt zich in de refter van het Santa Maria delle Grazie.

Uitgerekend op de dag dat de Italiaanse regering een hittegolfalarm uitvaardigt, sloffen we naar dat klooster. Bij het loket staat een rij toeristen, in de aangrenzende gang zitten, hangen en staan bezoekers te wachten tot ze naar binnen mogen.
Het is kwart voor vier. Onder de wachtenden gaan wat geruchten over lange wachttijden, maar helemaal duidelijk wordt het ons niet. Als we aan de beurt zijn om kaartjes te kopen, informeren we toch maar voor de zekerheid naar die wachttijden.
Er blijkt nog één plaatsje vrij te zijn om tien over vijf en nog meerdere kaartjes voor half zes. Bijna twee uur wachten om langs het Laatste Avondmaal te mogen schuifelen? Daarom stond er in de reisgids: reserveren noodzakelijk.
Het is het niet waard (en bovendien 35 graden). Terug naar het hotel dus, een duik in het zwembad en daarna beneden in het restaurant ons eigen -en zeker niet laatste- avondmaal.

Heeft u dat nou ook? #1

Doet u dat nou ook? Dat u de namen van uw reisgenoten (nog) niet kent en dan maar zelf toepasselijke namen bedenkt?
Zo kwam ik deze reis o.a. in contact met: de Brede Scheiding, FC Hoogvliet, Snormans, de Klessies, Il Silenzio, Jamie & Co, Heerlen, de Onassis-vrouw, het Jonge Stel, André Rieu, de sectie Groenlo en Flipje.

Soms zit het mee… #3

‘Koos’, met Frits Mahn, ‘je weet wel, die vier weken geleden bij jullie die buscamper heeft gekocht. Ik ben nog steeds in Italië en heb je al eerder gebeld over de problemen met dat bussie.’
Ik breng Koos van Buscamper Nederland op de hoogte van mijn ervaringen bij de Citroëngarage in Gavirate en vertel hem ook het laatste ‘nieuws’. Dat we gisteren waren terug gekomen van een dagje met de trein naar Milaan en dat toen het bussie weer niet wilde starten. Met veel geduld, wachten en af en toe proberen, was het uiteindelijk wel weer gelukt de motor aan de praat te krijgen, ‘maar je begrijpt, Koos, dat ik het nu wel even gehad heb met die problemen. Omdat ik nog in de garantie bij jullie zit en wil voorkomen, dat ik op eigen houtje dingen onderneem die jullie later niet willen vergoeden, leg ik het probleem maar weer bij jou neer.’
Koos vindt het allemaal (weer) heel vervelend, maar ‘als het even kan, probeer er dan toch mee naar huis te komen. Je camper naar Nederland laten overbrengen, is een hele toestand. Laten we maar meteen een afspraak maken, dat je in de eerste week van september je camper naar ons brengt.’

En wat hadden we vandaag een schitterende, probleemloze tocht gemaakt naar het Lago Maggiore. Niks knipperende lichtjes en niks startproblemen.
En wat hadden we genoten van een boottochtje naar Isola Bella.

En wat waren we (gedeukt vertrouwen) benieuwd of de motor startproblemen zou hebben toen we na uren weer terugkeerden op de parkeerplaats. En wat waren we opgelucht toen dat niet het geval bleek te zijn.

We besluiten niet dezelfde weg terug naar het hotel te nemen, maar iets noordelijker langs het meer te rijden en daar de veerboot naar de overkant te nemen. Tegen half vijf sluit ik met mijn bussie aan bij de rij wachtende auto’s, vriendin stapt vast uit om een kaartje voor de overtocht te kopen en in afwachting van de komst van de veerboot zet ik de motor uit (…).
Als de boot arriveert, start ik…
Als de boot arriveert, start ik…
Als de boot arriveert, start ik…
Om me heen rijden de auto’s de veerboot op. Opgewonden Italiaanse veerdienstmannetjes in blauwe overhemden beginnen driftig naar me te gebaren, dat ik moet oprijden, maar het enige dat ik kan doen, is verontschuldigend mijn armen omhoog steken: mijn bussie is niet aan de praat te krijgen. Verschillende blauwe overhemmetjes beginnen zich ermee te bemoeien, geven (in het Italiaans uiteraard) allerlei adviezen, maar niets helpt. Uiteindelijk word ik door vier van die mannetjes uit de oprijlaan van de boot geduwd. Daar staat mijn bussie dan: onbeweeglijk midden op de weg.

Weer gaan er telefoontjes naar Nederland.
Het eerste is kort: ‘Koos, ik weet dat je er anders over denkt, maar ik ben het nu spuugzat. Je hoeft niet eens te reageren. Ik laat je alleen weten, dat ik op dit moment met m’n bussie bij de veerboot sta aan het Lago Maggiore, dat de motor weer niet wil starten, dat het hier 35 graden is en dat je ervan op de hoogte bent hoe deze mankementen mijn vakantieplezier vergallen. Dag Koos!’

Het tweede telefoontje is wat langer. Bij het internationale hulpnummer van de Bovag zijn ‘alle medewerkers helaas in gesprek’ en krijg ik twintig minuten een ontspannend (…) wachtmuziekje. Maar na het telefoontje gaat het (voor Italiaanse begrippen) allemaal redelijk snel. Binnen drie kwartier verschijnt er een bergingsvoertuig ten tonele, met een half uurtje staat het bussie bovenop dat voertuig en zitten vriendin-en-ik naast de chauffeur in de bloedhete cabine. Een chauffeur die alleen maar Italiaans spreekt, maar die ons duidelijk maakt, dat de camper eigenlijk naar een Citroëngarage moet, dat die garage tot maandag gesloten is wegens vakantie en dat-ie ons nu naar zijn bergingsbedrijf vervoert, ook al omdat inmiddels alle andere garages gesloten zijn.

Na zo’n twintig minuten draaien we het terrein van het bergingsbedrijf in Baveno op. De chauffeur ‘draagt ons over’ aan de bazin en vertrekt. Gelukkig spreekt die vrouw Engels. Nou ja, een woord of twintig. Genoeg om het verhaal van de chauffeur te bevestigen. Na het weekeinde kunnen we bij Citroën terecht en tot die tijd moet het bussie dan maar bij haar blijven. Die mededeling is genoeg om de Bovag hulplijn maar weer te bellen. Ik heb wat moeite om uitgelegd te krijgen, dat we met het bussie in een hotel verblijven, zo’n klein uurtje hier vandaan, dat we absoluut terug naar dat hotel moeten in verband met noodzakelijke injecties voor vriendin en dat we aanstaande zaterdag een dringende, niet te verzetten afspraak hebben in Zuid-Frankrijk (dat we op bezoek gaan bij dochter-van-vriendin die daar dan vakantie houdt, hoeven ze bij de Bovag niet te weten).

Ettelijke telefoontjes over en weer later is alles geregeld.
Vanuit Nederland is een taxi besteld die ons oppikt bij het bergingsbedrijf. Die taxi brengt ons naar Stresa waar een huurauto voor ons klaar staat en daarmee kunnen we naar ons hotel terug. Bovag gaat er morgenochtend alles aan doen het bussie gerepareerd te krijgen, zodat we morgenmiddag, uiterlijk zaterdag weer de weg op kunnen.
‘Maar mijnheer’, voegt Marja-van-Bovag eraan toe, ‘we kunnen niets met zekerheid zeggen. We gaan ons best doen, maar houdt u er ook rekening mee, dat uw camper eventueel naar Nederland moet worden vervoerd.’

Bus? Bus!

Soms is het best lastig dat bussie van me te parkeren. Je bent toch wat meer aan de maat dan de gemiddelde personenauto, nietwaar? Een paar keer was ik al zo brutaal geweest mijn camper op zo’n grote, met BUS gemarkeerde touringcarplek neer te zetten tussen de echte grote jongens. Maar je voelt je toch wat opgelaten als je zo’n plek in beslag neemt.

Tot vandaag.
Op een verder bomvolle parkeerplaats zie ik een precies-groot-genoeg gaatje bij de ingang van een hotel. Mijn bussie past er net in en bovendien staan er twee van die rood-witte paaltjes met een ketting in het gras. Perfect! Kan ik mijn illegale parkeerplek meteen markeren.

Moet ik eigenlijk zelf aanschaffen, zulke paaltjes-met-een-ketting en die steeds meenemen als ik weer op reis ga. Komt altijd van pas.

Ontmoeting #5

Raadplaat